Wel, het was gisteren heel bijzonder om te zien, al die sneeuw die viel. Wij hebben in jaren niet zoveel centimeters sneeuw zien liggen voor onze deur! Mevrouw Katblad heeft daarom gigantisch genoten van de witte wereld, al beseft zij best dat het witte goedje ook voor een hoop ongemak kan zorgen. Want al brengt zo'n laag sneeuw dan een bepaald soort gedempte stilte met zich mee, wij hoorden best wel de ambulance menig maal voorbij komen op de Gevaarlijke Weg. Mevrouw Katblad heeft haar boodschappen in elk geval maar lopende gedaan, voor de veiligheid....
De haarfabrieken waren gedurende de sneeuwval niet te zien. Ze verkozen allemaal uit te slapen, en geef ze eens ongelijk!
Maar toen het eindelijk "droog" was en mevrouw Katblad even in de deuropening ging staan om van de witte beelden te genieten, sloop er een haarfabriek langs haar benen naar buiten. Welke held was dit?
Aha, Cera dus! Ze kroop wel zo gauw ze kon onder het bankje (waar geen sneeuw lag), en even later ging ze onder het tafeltje zitten.
Wij snappen best dat zij naar buiten wil zodra dat maar even kan. Immers, zij is opgegroeid in een omgeving zonder andere katten, afgezien dan van een korte periode toen zij van haar dochter was bevallen (ergens buiten.....), haar kind had thuisgebracht en verzorgd. Zoals u zich misschien nog kunt herinneren is deze dochter (Snoepje geheten) reeds op jonge leeftijd weggelopen en nooit meer teruggekeerd. Maar goed, Cera is dus niet veel harige huisgenoten gewend en af en toe is ze Japekop, mevrouw Troy en de Boez wel eens zat en wil ze naar buiten om even op zichzelf te kunnen zijn. Allemaal heel begrijpelijk dus.
Wij lieten Cera daarom met rust en liepen terug naar de voordeur.
Nog net zagen we een schim ons huis binnen glippen. En jawel, het was geen geest geweest want er liep een spoor door de sneeuw dat rechtstreeks naar onze voordeur leidde.
Natuurlijk wisten we best wie dit geweest moest zijn, maar even gaan kijken kan nooit kwaad.
En omdat we een vermoeden hadden, gingen we maar direct naar de keuken toe....
Jazeker, natuurlijk, het was Oscar. Hij had vast allang thuis ontbeten en waarschijnlijk ook al geluncht, maar dat maakt hem helemaal niks uit. Want wat er in de voerbakjes op de redactie ligt, is uiteraard veel lekkerder dan de brokjes van thuis, en bovendien is het een sport om zo snel mogelijk het bakje van de Boez te plunderen en zoveel mogelijk rotzooi te maken rond dat bakje. Ja, want de Os eet slordig en gooit graag half opgegeten stukjes voer in de rondte (tot zelfs op de sofa, en dat is over de rand van het muurtje heen). Gelukkig liet hij de plant die vlakbij stond deze keer overeind staan.
Tja, nu was het dus hoog tijd om de Boez wakker te maken, dan kon ook hij even in de sneeuw banjeren en met zijn vriend gaan spelen. Maar de Boez had helemaal geen zin om op te staan en kwam pas veel later tevoorschijn.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten