Ongelukje...

T. Troy:
Ja, het klopt dat ik net de hele boel bijelkaar heb geschreeuwd. Ze kwamen uit alle gaten en hoeken inderdaad, omdat ik een keel opzette van heb-ik-jou-daar. Nieuwsgierig waren ze allemaal, maar ik heb ze niks verteld over wat er gebeurd was.

Wel, mijn mens zei dat het een ongelukje was en dat ze het niet zo had bedoeld. En ook dat het een beetje mijn eigen schuld was omdat ik zo vlak achter haar zat. In de keuken, ja. En daar ben ik nou zo kwaad over. Mijn eigen schuld? Ze had beter moeten uitkijken!
Ze had dus gehaktballetjes staan draaien, voor in de soep. En stond daar al een hele tijd. Dus ik dacht: misschien krijg ik ook wel een fliebertje gehakt. Dat is toch niet zo'n gekke gedachte, wel? Juist, daarom zat ik dus vlak achter haar en dat had ze kunnen weten.
En toen gebeurde het dus. Ja, ze deed plots een stap achteruit. Met zo'n grote laars van haar bovenop mijn staart, heh? Nou, daar kunt u zich vast wel wat bij voorstellen, niet? Helse pijn inderdaad. En daarom heb ik dus vreselijk staat krijsen en daarom kwamen ze allemaal kijken. Is het zo duidelijk?
Nee, voorlopig blijf ik even buiten. Diep beledigd ja. Verder heb ik niks meer te zeggen, nee.