Cera was weer eens op onze pergola geklommen. Op zich niks bijzonders natuurlijk, want zij doet dat regelmatig. Maar deze keer had zij, na het lopen van een paar rondjes over de balken, enige moeite om een geschikt plekje te vinden waarlangs ze weer zou kunnen afdalen.
Waarom was Cera dan zo besluiteloos? Wat hield haar langer bovenop dan anders en waar moest de ideale afspringplek aan voldoen?
Wel, het was niet dat de tafel zo vol stond, al stapelen de lege potten zich op. Ja, want na een paar koude nachten en de vraat van slakken en snuitkevertjes (en hun larven), verliezen onze planten een hoop aan blad en dus schoonheid, en daarom ruimen we af en toe wat op. Maar dat terzijde.
Nee, wat Cera probeerde te omzeilen waren de spinnenwebben met de gigantische kruisspinnen daarin. Aan die spinnen heeft ze uiteraard lak, maar die webben zijn erg vervelend als ze in je snorharen en andere voelsprieten blijven plakken, heh? Ja, erg irritant. En daarom zocht zij een plek waar geen webben hingen en die was er dus niet.
Tenslotte waagde zij toch maar de sprong, want je kunt niet eindeloos rondjes blijven lopen, toch?
Daarom dus, ja.
Wel, daar ging ze dan. En ze wist zo te springen dat er geen draden rond haar koppie bleven kleven. Wel nam zij een groot stuk web mee aan haar staart, maar daar wist ze wel raad mee - dat was een kwestie van even met de tong erlangs.
De spin die bij het web hoorde hebben wij niet meer gezien, maar we zijn er zeker van dat zij nu alweer aan het werk is om een nieuwe insectenval te weven.
Laatst hebben wij trouwens zo'n klusje zitten bestuderen, en konden vervolgens vaststellen dat zo'n web maken geen gemakkelijke taak is; je hebt er ook je poten bij nodig om de draden op de juiste plekken vast te plakken!
Maar ook dat terzijde.
Cera was weer beneden en daar ging het tenslotte om....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten