Een wilde kant

Als onze fotograaf een rondje gaat lopen door de Katbladbuurt, gaat Oscar - indien beschikbaar en aanwezig - altijd mee.
In de Kruidentuin klimt hij al direct op de paaltjes, want dan is hij wat meer op niveau en makkelijker te aaien voor de fotograaf. Os wordt namelijk erg graag vaak geaaid. Op de paaltjes geklommen draait hij zich alvast op zijn zij om zijn witte (en soms grijze) buikje te tonen, want daarmee toont hij zijn kwetsbaarheid en dus zijn vriendschap met de fotograaf. Nu doet Os dat niet alleen bij de fotograaf hoor! Dit even voor de goede orde. Nee, Os is best wel een soort van allemansvriendje en slijmt graag met elk mens dat hij kent en hem vriendelijk toespreekt. En met zijn ontwapenend gedrag weet hij telkens weer een flinke dosis aai los te peuteren bij menig kattenvriend. Ja, Os is een lieverd en zeer mensgericht; dit natuurlijk wel om er voordeel uit te halen, heh? Want zo werkt dat nu eenmaal.
Maar Oscar heeft ook nog een andere kant. Een wilde, zeg maar.

Want tijdens het aaien over zijn buikje, zag Os plots een vlindertje langsvliegen. Wij voelden zijn lijfje verstrakken en trokken snel onze hand terug. En ja hoor, daar ging Os. Het jachtinstinct was ontwaakt en dat ging natuurlijk vóór.
Net als een vorige keer leek het alsof Oscar de vlinder te pakken had, maar dat was schijn. (Zie vlak boven linker klauw.) Het beestje fladderde namelijk vrolijk verder en Os keek 'm beteuterd na.
En vervolgens klom Os weer op de paaltjes. Of de fotograaf nog even tijd had?