Voor geen snorhaar

Gisteren gingen wij naar het terras om Thassos op te zoeken. En natuurlijk ook om iets te nuttigen, maar dat was minder belangrijk. Hoewel, we konden heerlijk boven op de brug onder de bomen in de schaduw zitten en de bootjes voorbij zien komen. Maar goed, Thassos dus. We konden hem niet zo snel vinden. Wij hoorden dat hij aanwezig moest zijn want hij was kort daarvoor nog gesignaleerd in een stoel, maar wij controleerden elk kussentje (tot ongenoegen van wat andere terrasgasten) en ontwaarden Thas dus niet. Doch toen wij terugliepen naar ons tafeltje, zagen wij hem opeens liggen. Enthousiast begroetten wij de terraskat, maar hij was minder blij óns te zien. Ja, Thassos had namelijk net pauze, was onder een wielhuis gedoken en lag daar lekker in de schaduw wat bij te komen. Ja, hard gewerkt, een hoop kussentjes getest en nu aan rust toe. En dan wil je niet gestoord worden, heh?
En dan was er nog wat. Was hij niet kortgeleden nog bij ons langsgeweest in de Katbladstraat? En hadden wij hem toen niet onheus bejegend? Ja, het was wel zo dat hij een beetje had lopen pesten en treiteren, dat klopt. En die ouwe tante (mevrouw Troy - red.) was toen wat overstuur geraakt. Maar daar had hij, Thassos, toch echt niks aan kunnen doen. Nee, T. Troy was altijd wel érg snel gekwetst en moest maar eens wat meer begrip opbrengen voor de jeugd en zijn behoeften. Ja, Cera was een ander verhaal. Die vroeg erom. Om gepest te worden dus. Vandaar. Maar de reactie van mevrouw Katblad op dat incidentje was zwaar overdreven geweest en ze had niet mogen blazen naar hem. Dus nu ook geen zoete broodjes bakken heh?
Wel, we lieten Thassos maar met rust en bestelden onze lunch. We zaten nog lang heel plezierig van ons broodje en glaasje wijn te genieten op de brug en al die tijd heeft Thassos liggen pitten. Het is een fraai portret, die Thas! En als terraskat deugt hij dus voor geen snorhaar!