Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

vrijdag 31 mei 2013

Onrust en Kakelaars

Deze foto's werden ons door mens Ina toegezonden, zonder verklarende tekst. Wij zullen daarom zelf proberen om uitleg te geven, al blijft het natuurlijk gissen. Want wat doet Iwan daar in dat struikje?
Het lijkt alsof hij naar de kippen zit te loeren, maar dan komt gelijk de vraag bij ons op waarom hij dat doet. Iwan is namelijk al sinds vele jaren gewend aan de aanwezigheid van deze Kakelaars in zijn tuin. Nee, we komen hier dus niet zo gauw uit en daarom kijken we maar snel naar de volgende foto.


Ah, Igor was dus ook in de tuin, maar hij kijkt achterom. Waarom hij dat doet? Wij hebben geen flauw idee en dus wordt deze fotoserie steeds geheimzinniger. Maar we geven het nog niet op en gaan gewoon door.










Ach, hier hebben we dan de Kukelaar. Deze is pas nieuw en schijnt minder vaak en hard te kukelen dan andere soorten Kukels, maar de buurvrouw van de familie is een andere mening toegedaan en ziet Laza Rus (dat is namelijk zijn naam) liever vertrekken, zelfs al wordt Laza al gedwongen om tot 11 uur uit te slapen omdat die buuf dat graag heeft...
Maar dit alles weer terzijde, want dit blog gaat over haarfabrieken en niet over Kukelaars en boze buurvrouwen.
Volgende foto!




Aha! Zou dit haarmeisje soms voor de onrust in de tuin van I en I zorgen?
Wij hoorden dat zij (Mickie natuurlijk) al wel vaker in deze tuin werd gesignaleerd, maar niemand weet nog precies langs welke weg zij daar komt. Wel lijkt het erop dat Mickie dol op kakelaars is maar dat liever geheim had willen houden. Waarom zou zij zich anders verschuilen?






Wel, hier hebben we M. dan toch nog vol in beeld. En zo te zien helemaal op haar gemak, vlak naast het kippenhok.

Wij hoorden trouwens dat Igor (die hier niet in beeld is) laatst werd gesignaleerd in de slaapkamer bij Bobo, en die woont dus helemaal aan het eind van de Katbladstraat, vlakbij het gevaarlijke water. Zouden zijn mensen wel weten dat Iegje 's nachts zo ver van huis gaat?



Helaas, dit is alweer de laatste foto: Mickie bij het struikje waar daarstraks Iwan nog onder lag.
Een duidelijk verhaal hebben we dus niet kunnen maken bij deze foto's, maar het lijkt ons toe dat Mickie door haar bezoek wat onrust veroorzaakte in de tuin van I, I en de Kakelaars.
Waar op dat moment de andere huisgenoten van I en I waren (Caja, Lotje en Cieniy), weten we niet. Misschien zaten ze wel vanaf het dak toe te kijken, maar het kan ook zijn dat ze uit waren of gewoon ergens binnen lagen te dutten. En daar moet u het mee doen.
(Met dank aan Ina voor deze leuke foto's!)

Klooien in de kruidentuin toch anders dan voorheen

Cera raakt tot onze grote tevredenheid erg bedreven in het lopen over de stenen randen (in plaats van dwars door de planten) van de Kruidentuin. Terwijl Oscar er nog wel eens per ongeluk naast stapt, gaat het balanceren Cera veel makkelijker af.










Nadat Cera een uitgebreide demonstratie "randjes lopen" had gegeven, klom zij behendig de Moerbei in. Niet dat dat nu zo bijzonder is, maar toevallig hebben wij sinds de winter (en dus kale takken) nog geen enkele andere haarfabriek in de boom gezien, en natuurlijk al helemaal niet meer nadat het middenvak van de tuin werd gereorganiseerd, de aarde werd opgehoogd en er rond de voet van de boom een flink gat ontstond (om de boom lucht te geven). En daar de stam van de boom dientengevolge moeilijker te bereiken is, ligt het beklimmen van de Moerbei ook niet meer zo voor de hand. Maar dit alles terzijde.

Oscar had ook wel zin in de boom maar durfde het nog niet aan.














En de Boez heeft het middenvak van de tuin na de herinrichting nog helemaal niet betreden.
Nee, waarom weten wij niet; wellicht staat de geur van paardenmest hem tegen?










Er zijn trouwens meer haarfabrieken die de binnencirkel met de nieuwe aarde en kruiden mijden.
Hier ziet u Wamy, die een zijvak induikt waar hij even later een (te) dunne, grote boodschap zou doen.











En ook Lima zat liever tussen de nepeta dan in het kruidenvak.
Wij zijn daar overigens niet rouwig om, want zo kunnen de kruidenplantjes tenminste (hopelijk) ongestoord groeien.











Het was dus weer erg druk met haarfabrieken in de tuin van Kaija; zijzelf keek verstoord toe hoe haar soortgenoten volop in haar territorium aan het klooien en zooien waren en was daar duidelijk niet blij mee.











Toen wij na een poosje weer terugkeerden naar de redactie, zagen wij net hoe Wamy haastig door ons kattenluik naar buiten kwam.
Maar we hoeven u niet te vertellen wat hij bij ons binnen te zoeken had, toch?

donderdag 30 mei 2013

Het paste maar net

Oscar blijft altijd graag in de buurt van mevrouw K., tenzij zij te lang in huis blijft rondhangen of rommelen want daar wordt Os onrustig van en gaat hij in zijn eentje op stap.
Tijdens de reorganisatie van de geveltuin was K. buiten bezig en dus kon de Os niet ver weg zijn, heh? Nee, maar het duurde even voor we hem gevonden hadden.






Jawel, in de schaduw van de planten had hij zich in een kuip gevouwen rond de stam van een struikje; het paste maar net.
Uiteraard hebben wij hem lekker door laten slapen...











woensdag 29 mei 2013

Het zou zomaar kunnen dat...

Waarom weten wij niet, maar gisteren heeft de Boez enige (korte) tijd in de schuilhut gelegen, zoals u op bijgaande foto kunt zien.
Het kan zijn dat hij het warm had en in de hut wat verkoeling zocht, maar het kan ook zijn dat hij ergens van geschrokken was en zich daarom verstopte, maar dan had hij natuurlijk ook gewoon binnen in huis kunnen gaan zitten want alles stond open omdat het zulk lekker weer was.



Maar goed, erg gelukkig voelde de Boez zich niet in de schuilhut.
Het zou kunnen dat het daar nogal stonk, want bij nadere bestudering van deze foto kunnen wij heus wel zien dat het kussentje verre van fris is en er naar alle waarschijnlijkheid wat schimmeltjes inzitten, en de rest van de hut ziet er ook niet meer zo schoontjes uit. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat de Boez ons wilde wijzen op de noodzaak van een schoonmaakbeurt van de schuilhut, en in dat geval is de boodschap aangekomen, al zijn we nog niet in de gelegenheid geweest de hut uit te mesten.

Uiteindelijk werd het ons duidelijk dat de Boez inderdaad op zoek was naar een schaduwplek, die hij tenslotte vond tussen de plantenpotten.
Helaas echter was de plek waar de Boez zich had teruggetrokken nog niet "behandeld" door K., en dus moest hij even later toch weer op zoek naar een ander schaduwplekje. Gelukkig is de geveltuin nu weer geheel gerenoveerd en gereorganiseerd (behalve dan de schuilhut), en mochten we deze zomer nog meer zonnige dagen krijgen, zullen we onze haarfabrieken niet meer hoeven storen. Hoewel, je weet natuurlijk maar nooit wat K. nog in haar hoofd krijgt of zal halen en die hele ellende van reorganiseren weer opnieuw begint.

(Geen) emigratie

Cera:
Nu kunnen ze wel van mij zeggen dat ik een lellebel ben omdat ik mij zo graag laat aaien door een ieder die ik daartoe kan overhalen (waar ik dan dus ook alles voor uit de kast trek), maar het is waarschijnlijk gewoon zo dat ik een moeilijke jeugd heb gehad en mijn aaibehoefte daardoor sterker is ontwikkeld dan die van mijn soortgenoten. Daarbij komt nog dat ik (ook zeer waarschijnlijk) iets via de genen heb meegekregen wat die behoefte nog eens aanwakkert, en ik vind eigenlijk niet dat je dat soort dingen moet tegenhouden of terugdringen, want dan krijg je (ik dus) onnatuurlijk gedrag en daar is niemand bij gebaat.
Wel, ik vind het dus jammer dat de gast van mevrouw K. weer is vertrokken, want ik kroop graag bij haar op schoot op bijvoorbeeld de momenten dat zij de krant zat te lezen of zat te kwebbelen met K., en dat laatste kwam vaak voor en kon uren duren. De betreffende gast nodigde mij trouwens nog uit om bij haar in Spanje te komen wonen, en daar voelde ik best wat voor totdat zij vertelde dat zij twee blafbeesten heeft, het daar in de zomer zomaar makkelijk elke dag boven de 35 graden komt en er geen naaste buren zijn bij wie je wat extra aaien kunt halen, zoals hier in de Katbladstraat. Nee, ook nauwelijks voorbijgangers dus, behalve dan af en toe wat enge, wilde beesten die behalve muizen en ander gespuis ook haarfabrieken op hun menu hebben staan. Maar verder zou ik natuurlijk mijn vrienden de Boez en Oscar missen, en dat weegt natuurlijk het zwaarst van alles.
Wel, ik heb dus uiteindelijk moeten besluiten om niet mee te gaan naar dat warme land, en gisteren, toen de zon opeens zo lekker scheen, wist ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik ben gewoon in de schaduw op onze buitentafel gaan liggen en heb gekeken hoe mevrouw K. aan het werk was in onze geveltuin, en toen merkte ik opeens dat ik me goed en tevreden voelde, dus eigenlijk was ik best blij dat ik besloten had niet te emigreren.
Uiteraard mis ik dat extra paar aaihanden wel heel erg, maar K. zegt dat we daar misschien iets op kunnen vinden, zoals bijvoorbeeld het plaatsen van een bord bij de buitentafel, waarop K. dan een tekst zal schrijven waaruit voorbijgangers kunnen begrijpen dat ik gratis te aaien en schoon van vacht ben, en er zelfs een kopje thee bij kan worden geserveerd. Alleen moet het dan niet regenen, anders kom ik niet aan mijn trekken want ik ga natuurlijk niet nat zitten worden voor die paar extra aaien. Dus dacht ik vanochtend weer dat ik misschien toch maar had moeten emigreren, maar daar is het nu te laat voor.

dinsdag 28 mei 2013

Spijt van kille houding...

Mevrouw K. kon het deze keer helaas niet opbrengen om enthousiast te reageren toen Cera met een cadeautje voor haar thuis kwam. Natuurlijk deponeerde C. haar (reeds gestorven) presentje onder de stoel van K. en was zeer teleurgesteld toen haar mens haar niet uitgebreid prees en bedankte.
Achteraf had mevrouw K. spijt van haar kille houding, maar ach, het was een mooi vliegebeestje en K. kon het even (een keer) niet hebben dat één van haar haarfabrieken zo wreed was geweest zo'n prachtig diertje naar de andere wereld te helpen.

Hoewel, het is niet gezegd dat Cera zelf dit diertje had gevangen en gedood, het is ook heel goed mogelijk dat C. het vliegbeestje al in levenloze staat had gevonden. Dat de mees bijvoorbeeld uit de lucht was komen vallen omdat het diertje toevallig hoog bejaard en ziek zich had overgegeven aan de zwaartekracht. Of dat het een handicap had waardoor het toch al een te zware opgave was geweest om sowieso in leven te blijven. Of dat er een andere haarfabriek het voorwerk had gedaan en Cera alleen maar had gedacht: dat is een leuk cadeau voor mevrouw K.
Maar goed, toen K. het diertje wilde oppakken om het vervolgens hygiënisch weg te werken (zeg maar), vond Cera dat zij, als het cadeau toch niet werd gewaardeerd, tenminste het recht had om nog iets langer van haar prooi te genieten, pakte het daarom weer op met haar bek en verdween met haar vangst door het kattenluik naar buiten. Natuurlijk lag ons tapijt ondertussen al vol met allemaal kleine veertjes. Wij hebben daarna het dode meesje niet meer teruggevonden en weten dus niet waar het tenslotte werd achtergelaten.

Nieuwsgierig? Of niet?

Dit is Monster uit de Parallelstraat. Hij zat dit keer voor het raam op de benedenverdieping en hield de straat in de gaten. Tenminste, zo leek het.
Wij zien hem daar niet vaak. Meestal komen wij hem later op de avond tegen in de Katbladstraat en we hebben uit betrouwbare bron vernomen dat hij graag in de latere avonduren bij Giz, Wams en Sonny langsgaat en dan toegang tot hun huis eist. Dezelfde bron heeft ons laten weten dat Monster dan ook daadwerkelijk tot het huis wordt toegelaten, of in elk geval in staat gesteld wordt enige snacks tot zich te nemen. Maar dat terzijde.
Op deze foto ziet u dat Monster onze reporter Os in de smiezen houdt. Waarom hij dat nodig vindt, weten we niet. Het kan zijn dat M. slechts nieuwsgierig is en wil weten wie er zoal door zijn straat loopt, maar het kan ook zijn dat hij een andere reden daarvoor heeft.

Deze foto toont ons dat Monster niet blij is met de komst van een reporter van het LKB. En dat terwijl de betreffende reporter niet eens in de gaten had dat Monster naar hem zat te loeren. Nee, want de Os was voornamelijk bezig met bodemonderzoek in de Parallelstraat en kwam derhalve niet op het idee om naar boven (het raam) te kijken; dat was niet in zijn belang.
Monster zou eigenlijk blij moeten zijn met het gegeven dat er regelmatig bodemonderzoek in zijn straat plaats vindt. Maar zo te zien is hij dat dus niet.
Overigens: de paarse vlekken op de foto zijn de plantenbakviolen die weerspiegelen in het vensterglas. Maar dat (ook) ter zijde.
En daarmee hebben we gezegd wat we aan u kwijt wilden. Oscar heeft hier niets aan toe te voegen, dus.

Over tot de orde van de dag

Oscar:
Ze is weer weg, de gast van mevrouw K. Geen kwaad mens was het, integendeel, ik mocht haar graag, maar het was wel erg druk op de redactie en daar houd ik niet zo van, van drukte. Ik heb wel één nachtje bij de logé geslapen, op het logeerbed. Ja, de hele nacht heb ik toen tegen haar aan gelegen en dat vonden we allebei fijn. Maar toen ik de volgende nacht weer bij haar wilde slapen, had Japekoppie mijn plek ingepikt en kon ik er niet meer bij. En omdat het bed van K. ook al vol was met de dames en de Boez, ben ik toen maar weer beneden gaan slapen, op mijn kussentje.
Overdag was ik vooral buiten, en dan het liefst in de Kruidentuin. U ziet mij hier (op de foto) op de struiken liggen, mijn favoriete plek in de tuin omdat ik daar de hele boel kan overzien en in de gaten houden en tussendoor met gerust hart even kan dutten. Ik hoopte steeds dat K. langs zou komen om een stukje met me te gaan lopen, maar dat is niet gebeurd want ze had het te druk met andere dingen, zoals uitgaan met de logé.
Ik ben er dus niet heel erg rouwig om dat de vreemde vrouw weer is vertrokken, want nu kunnen we weer overgaan tot de orde van de dag en onze normale routines hervatten. Tenminste, als mevrouw K. klaar is met het opruimen van het huis, want dat moet ze namelijk eerst doen. Ze zegt dat we ons territorium een paar dagen hebben gedeeld en dat alles eerst weer daar moet staan waar het eerder stond voordat het weer helemaal voelt als ons territorium, en natuurlijk zijn we het daar helemaal mee eens en willen we niets liever dan dat alles weer gewoon is. Maar ik hoop dat het allemaal niet te lang duurt, dat opruimen en schoonmaken, dat ze het dus niet gaat overdrijven, en ondertussen wacht ik maar geduldig tot ze alles heeft gedaan wat ze moet doen. Hoewel, als ze het logeerbed maar laat staan en er niet weer een stoel van maakt, dat is het enige wat ik nog heb op te merken.

zaterdag 25 mei 2013

Logeerbed bezet

De Boez:
Gisteren is er een mevrouw in ons huis komen wonen. K. heeft haar opgehaald met het wielhuis, en die vrouw kwam dus met een koffer binnen want ze kwam van ver, met zo'n groot vliegding mee.
Ik wist al dat er wat ging gebeuren toen mevrouw K. gisterochtend opeens druk begon te doen en het logeerbed met andere lappen ging bedekken, en die lappen moesten schoon blijven, zei ze, en daarmee bedoelde ze dat wij er niet meer met onze modderpoten overheen mochten lopen. Belachelijk inderdaad, want het is tenslotte ons bed, of eigenlijk om precies te zijn dat van mij.
Wel, die koffer staat nu boven en het logeerbed is zoals verwacht in beslag genomen door die vrouw. Vandaar dat ik vannacht maar eens flink heb lopen klieren om duidelijk te maken dat ik het er niet mee eens ben. Ja, Japekoppie was dus de klos want die ben ik gaan pesten omdat hij altijd lekker snel kwaad wordt en dan zo vol overgave naar me gaat grauwen. Ja, het liep inderdaad uit op een vechtpartijtje, maar dat was niet mijn schuld.
Natuurlijk zijn er slaapplekken genoeg, en K. had er zelfs nog wat extra plekjes bij gemaakt met stoelen en kussentjes, maar het logeerbed was bezet en dat ligt nu eenmaal het lekkerst en vandaar dat ik gewoon ben doorgegaan met klieren. Ik heb ook nog een tijdje op die koffer gelegen, maar daar werd die vrouw niet eens boos om. Toen dat dus niet hielp ben ik naar beneden gegaan en heb daar alsmaar zitten krabben en slaan tegen het kattenluik, maar het ging niet open en daarom heb ik ook nog een poos op de deurmat zitten janken en kermen, zelfs nadat K. had geroepen dat ik daarmee moest kappen. Nee, K. kwam niet naar beneden al deed ik nog zo mijn best.
Toen de eerste vogeltjes alweer begonnen te fluiten en ik al diverse keren bovenop K. was gesprongen (waarop ze zachtjes begon te vloeken), heb ik geprobeerd het slaapkamerraam in te rammen. Dat lukte inderdaad ook niet maar ik maakte daar wel zoveel herrie mee dat K. tenslotte toch maar het raam voor me heeft opengedaan, bang dat de gast weer wakker zou worden door mijn geklier. Ik ben trouwens niet lang buiten gebleven want het regende op dat moment en er was daar bovendien niemand om dwars te zitten.
Ze zijn inderdaad allebei lekker vaak wakker geweest door mij, mijn mens en haar gast. Dus ik neem aan dat ik goed duidelijk heb gemaakt dat ik het niet eens ben met de gang van zaken.
Verder heb ik echt niets tegen die vrouw. Nadat ik kennis met haar had gemaakt (waarbij zij toonde dat zij  over ruim voldoende aai-kennis beschikt), heb ik geaccepteerd dat zij er is en waarschijnlijk nog even blijft. Dat zij echter per se in het logeerbed moet liggen, vind ik dus wél een probleem. En daarom heb ik ervoor gekozen om nog even door te gaan met klieren, want je weet maar nooit of ik daarmee alsnog mijn zin krijg en de gast met koffer naar de sofa op de benedenverdieping verhuist of naar zolder tussen de dozen. Dat is zo ongeveer wat ik op dit moment op mijn hart heb.

donderdag 23 mei 2013

Het blijft gissen

Wamy is al een poosje niet meer bij ons binnen geweest om brokjes te jatten, en wij vragen ons af waarom niet.
Het kan natuurlijk zijn dat hij een ander adres gevonden heeft waar de brokken smakelijker zijn (hoewel we ons dat niet kunnen voorstellen), maar het kan ook zijn dat hij tijdens zijn laatste diefstal bij ons een pak op zijn donder kreeg van de Boez of Oscar.
Ja, allemaal mogelijkheden om uit te kiezen en er zijn er vast nog meer te bedenken.
In elk geval doet Wamy wel bijna dagelijks goed zijn best om de stoel bij het Poezenloket zo goed als hij kan met zijn nagels te markeren.

En voor hij weer vertrekt, kijkt hij even kort bij ons naar binnen.
Waarom hij dat doet weten we ook al niet, maar wat we wel weten is dat hij vaak daarna de straat oversteekt om de Hoftuin te bezoeken.
Waarom?
Wel, hij kan daarvoor diverse redenen hebben, maar het blijft gissen en dat doen we dit keer liever niet.

woensdag 22 mei 2013

Allemaal vergissingen...

Terwijl wij pas nog schreven dat het zo goed ging met de psyche van mevrouw T. Troy, heeft zij ondertussen helaas een nieuwe (gelukkig vrij onschuldige) inzinking gekregen, vermoedelijk veroorzaakt door haar Katzheimer.
Hier ziet u haar hangend vlak boven de waterspiegel.
Het is zeer waarschijnlijk (bleek ook later) dat zij wat water wilde gaan drinken, maar ze werd gedurende zeker vijf minuten (en dat is lang hoor!) in beslag genomen door de weerspiegelingen in het water, misschien zelfs van haar eigen snuit. Toen zij tenslotte met haar snorharen wat rimpelingen in het water veroorzaakte, herinnerde ze zich ineens weer waarom zij daar op de rand van de kuip hing te hangen, namelijk het nuttigen van enkele slokjes kraan- vermengd met regenwater.

Echter, tijdens het drinken probeerde zij steeds die andere oude taart te ontwijken, die steeds op hetzelfde moment als zij besloot de tong in het nat te steken. Wel, dat was nog een hele klus.

Het bleef echter niet bij dit ene onschuldige incidentje, want vervolgens kreeg mevrouw Troy problemen met haar dag- en nachtritme. Dat specifieke probleem komt zo nu en dan wel vaker voor, maar meestal heeft zij haar verstand na één vergissing (aanhoudend krijsen midden in de nacht) wel weer bijéén geraapt, doch dit keer duurde de verwisseling van dag en nacht drie dagen (of liever nachten, of eigenlijk liever niet dus) waardoor mevrouw K. haar bed uit diende te komen om de oude kattendame te kalmeren, te vragen haar gekrijs in de huiskamer te staken en mee terug naar boven (bed, mandje) te gaan. Oscar (die beneden slaapt) heeft gelukkig nog geen klacht ingediend bij de Hoofdredacteur, maar wat niet is kan nog komen, want het aantal decibellen van het gekrijs van T.T. is te vergelijken met die van de sirene van wijlen Bollewangen in zijn krolse tijden, en dus niet mis.
Trouwens, de laatste keer dat K. mevrouw Troy mee naar boven had genomen omdat het nog maar pas drie uur was en derhalve te vroeg om op te staan, vond er nog een ander incidentje plaats: K. stak, zwevende op de rand van dromenland, heel even een voet buiten haar dekbed en mevrouw Troy (eindelijk gekalmeerd en liggend op het voeteneinde) schrok daar zo van dat zij grommend uithaalde en (per ongeluk natuurlijk) een paar tenen van K. raakte. Halleluja, iedereen weer wakker want nu dus gekrijs van K.
De Boez maakt overigens van het nachtelijk gedoe dankbaar gebruik om op zijn eigen wijze te benadrukken dat hij liever zijn ochtendplas in de buitenlucht doet, waarmee wij bedoelen dat hij, zodra mevrouw K. na teruggekropen te zijn in bed en in slaap dreigt te vallen, haar weer bij volle bewustzijn brengt door met zijn flinke gewicht bovenop haar te springen, net zolang tot zij bereid is het slaapkamerraam voor hem te openen, iets wat K. liever zo lang mogelijk uitstelt. Wij vrezen dat we de Boez niet helemaal goed hebben opgevoed en betreuren het feit dat wij bij onze laatste verbouwing de slaapkamer niet afsluitbaar hebben laten maken.
U zult er, het bovenstaande gelezen en begrepen te hebben, niet van opkijken dat mevrouw K. tegenwoordig af en toe aan middagdutjes (zij noemt het liever siësta houden) doet, ondanks dat daar klimatologisch gezien verder helemaal geen reden voor is.

We geven het nog niet op!

Daar onze reporters jarenlang gewend waren om dwars door de Kruidentuin te lopen en springen, is het erg moeilijk voor K. om hen te leren dat nu niet meer te doen maar in plaats daarvan netjes over de stenen randen te lopen.
Vooral Oscar heeft daar problemen mee; wij zagen hem al met zijn dikke achterste bovenop de fragiele dilleplantjes zitten en tussen de borage zooien. En toen K. naar hem toeliep om hem te wijzen op de speciaal aangelegde poezenpaadjes, wierp hij zich op zijn rug in de veronderstelling dat zij hem op zijn buik wilde aaien.

We zijn echter voorlopig nog niet van plan om de 16 vakken te gaan vullen met puntige saté-prikkers en blijven hardnekkig proberen de haarfabrieken duidelijk te maken dat er over de stenen gelopen dient te worden, en dat er beslist niet meer gezeten of gerold mag worden op en tussen de kruiden.








Soms lukt dat, maar we vrezen dat dit slechts toeval is.

Over het leervermogen van de Boez maken we ons maar geen illusies (hij was trouwens niet op de eerste les verschenen), maar Cera heeft gelukkig van nature een hekel aan vieze pootjes en haar zagen we dus helemaal uit zichzelf de stenen "paadjes" gebruiken.
We geven het dus nog niet op en vonden dat u dat moest weten.

dinsdag 21 mei 2013

Ongewenst gezelschap

Terwijl Oscar aan zijn zoveelste, moedige recordpoging Pergola Zitten bezig was, was Cera zo stom geweest bij hem te komen zitten, ondanks de wetenschap dat de Os daardoor van slag en erg onrustig zou worden. Wel, wij stonden er dan ook niet van te kijken dat Os niet lang daarna behoorlijk geïrriteerd de Pergola verliet en daarmee zijn poging opgaf.
Wij moeten daarbij wel vermelden dat Cera van schrik en uit nood in de palen was geklommen. Jawel, want zij kon eigenlijk geen andere kant meer op toen opeens een blafbeest met zichtbaar scherpe tandjes en vuile blik naar de buitentafel toe rende. Ook K. had sterk de indruk dat het beest niet kwam om vriendschap te sluiten, integendeel, dus eigenlijk is Cera niks kwalijk te nemen: zij moest zichzelf redden en dat ging helaas ten koste van een nieuw Pergola-Zit record. Eventueel dan, heh? Ja, want we weten natuurlijk niet zeker of Oscar zonder de noodactie van Cera het wel had volgehouden. En daar laten we het dus maar bij.

Poepaffaire dakgebied

Een tijdje lang maakten wij ons zorgen om Simba daar wij hem al een lange tijd niet meer hadden gezien. Hij zou toch niet ziek wezen, of erger?
Neen, dat was niet het geval gelukkig. Simba is hartstikke gezond (hoorden wij van zijn mens) maar het dakgebied mag hij al een poos niet meer betreden. Dit in verband met klachten van een buurvrouw over poep op haar dakterras, met daarbij dus het vermoeden dat Simba de dader was.
Vandaar dat de Rooie een heus kattenluik heeft gekregen in zijn voordeur aan de Parallelstraat.
Wij weten niet of dit luik hem nu tot vrije-uitloop-haarfabriek heeft gemaakt, maar erg vaak zien wij hem niet op straat. Nu is Simba ook niet zo dol op veel mensen of druk verkeer, en daarmee rekening houdend zou het niet vreemd zijn wanneer hij zijn verkenningstochtjes door de Katbladstraat beperkt houdt tot slechts enkele keren per week, en dan misschien ook nog alleen tot de vroege ochtend- of late avonduren. Maar dat weten wij niet zeker. In elk geval kwam Simba dus laatst zomaar weer eens langs, al gedroeg hij zich wel erg schichtig en niet erg op zijn gemak.

Vervolgens willen wij graag benadrukken dat het helemaal niet zeker is dat Simba schuldig is aan de dakpoeperij; het zouden net zo goed de Boez of Luna kunnen zijn die zich misdragen, of zelfs Cera of Japekoppie. Op ons dakterrasje liggen overigens nooit drolletjes, dus maakt mevrouw K. zich niet erg druk om deze affaire. En mocht iemand één van onze Katbladhaarfabrieken beschuldigen van onzedelijk gedrag op de daken, willen wij uiteraard daarvan eerst de onomstotelijke bewijzen hebben voordat wij maatregelen nemen. Een dakverbod is namelijk ontzettend ingrijpend, vooral voor reporter Boez!

zaterdag 18 mei 2013

Niks te mopperen (?)

Oscar:
Ook ik ben niet al te dol op die regen, maar dat weerhoudt me er niet van om naar buiten te gaan. Er moet tenslotte iemand ons territorium bewaken, en dat ben ik dus omdat de anderen het liever droog houden.
Mijn werkdag begint altijd al heel vroeg, namelijk zo rond een uur of vijf, half zes. Op dat moment moet ik sowieso naar buiten voor een kleine boodschap, dus dat vroege opstaan is voor mij totaal geen probleem.
Tussen zeven en half acht is het schaften. Gelukkig vergeet mevrouw K. nooit mij te roepen voor het ontbijt maar bovendien ben ik rond die tijd toevallig altijd rond onze buitentafel aan het werk dus dat sluit mooi op elkaar aan. Na het ontbijt ga ik uiteraard direct weer aan de slag, totdat mevrouw K. aan haar tweede kopje Nespresso begint, want daarbij houd ik haar graag even gezelschap.

De rest van de dag bestaat voor mij best wel uit enige regelmaat: na elk uurtje arbeid meld ik mij op de redactie om te zien of daar nog alles in orde is en om een paar brokjes te eten, want hard werken maakt hongerig.
Soms doe ik ook wel even tussendoor een klein dutje om daarna weer geheel fris en monter mijn belangrijke werk te kunnen hervatten.
Mijn werkdag is pas klaar als we ons diner hebben genuttigd en ik mij voor de nacht terugtrek op de sofa, maar dat pas nadat ik heb gekeken of ons luik wel goed gesloten is.
Ik geniet het meest van mijn avondrust als mevrouw K. ook op de sofa heeft plaatsgenomen en mijn beste vriend (de Boez - red.) naast mij is komen liggen. Ja, ik geloof dat ik best wel tevreden kan zijn over mijn leven bij het Katblad, al heb ik soms toch wel wat moeite met de sluitingstijden van het luikje. Maar goed, als er niks te mopperen valt wordt het leven misschien wel te saai, heh? Ja, zo is het maar net.

vrijdag 17 mei 2013

Doet Boez het in zijn broek voor Luna?

Vorig jaar zagen wij nog hoe de Boez via het slaapkamerraam het huis van Luna binnendrong, en hoorden wij van haar mens dat Boez dat wel meer deed om de arme Luna te pesten.
Dit keer echter zat Luna op ons keukendak, en toen hij door de zijdeur op datzelfde dak sprong, dorst de Boez haar niet eens te benaderen.
Wat is er tussen toen en nu gebeurd? Heeft de Boez op zijn duvel gekregen van onze achterbuurhaarfabriek, werd hij soms door haar op zijn plek gezet?




Wel, met deze blikken maakte Luna in elk geval duidelijk dat de Boez op afstand moest blijven, want anders....
Niet dat Boez plannen had om haar aan te vliegen of iets soortgelijks.

Nee, onze kleine held deed zelfs alsof hij Luna helemaal niet opgemerkt had en dat hij in beslag genomen werd door iets wat verderop zat, iets wat ontzettend belangrijk en interessant was.
En ja, wij wisten natuurlijk wel beter, heh?
















Op zo'n manier was er voor Luna natuurlijk ook niks meer aan, en na een poosje besloot zij naar huis terug te gaan.
Daartoe moest zij eerst het terras van twee buurhuizen passeren om vervolgens van het ene dak naar het andere te springen. Zou zij dat dan nog wel kunnen, op haar leeftijd?





Wel, mevrouw K. hield haar hart vast. Immers, Luna liep niet echt soepeltjes meer en bovendien zit haar zwabberbuik haar bij elke stap een aardig eindje in de weg. En nu zou zij met al deze handicaps een kleine meter door de lucht moeten "zweven"?
K. voelde een brok in haar keel, maar dat bleek helemaal onterecht en overbodig.






Want nooit geweten dat er iets lager blijkbaar nog een muurtje staat waarover Luna naar de overkant kon lopen.
Nee, nooit geweten omdat de redactiekatten daar altijd springen, en zelfs toen Japekoppie een keer een poot had verzwikt (of verstuikt) sprong hij nog over dat gat, en vandaar dus dat K. dacht dat het gat gapend diep was. Niet dus, er staat een muurtje en Luna wist dat natuurlijk wél.





Maar vermoeiend was de oversteek evengoed wel geweest, want eenmaal aan de overkant moest Luna een momentje uitrusten. Ondertussen besteedde zij haar tijd goed om alvast de rest van de route in zich op te nemen: over het schuurdak naar de dakgoot, en van daar naar haar slaapkamerraam. Dat zou nog een hele opgave voor haar wezen want de dakgoot ligt een flink eindje hoger dan het schuurdak. Maar ach, Luna leek alles goed onder controle te hebben en legt deze route wel vaker af, dus die zou zich wel redden.

Afijn, de Boez was direct na het vertrek van Luna naar de plek gegaan waar zij had gezeten, om aan de weet te komen welke geuren zij had achtergelaten en deze te analyseren.
Erg interessant vond K. dat niet, en toen de Boez aangaf nog veel meer tijd nodig te hebben dan K. lief was, sloot zij de zijdeur. De Boez moest dan straks maar omlopen als hij eindelijk klaar was, want K. had nog meer te doen.

donderdag 16 mei 2013

Opmerkelijke gebeurtenis

Mevrouw Troy moet een flinke opleving hebben gehad en een zeer heldere bui, want zij ging helemaal zelfstandig op stap en passeerde daarbij de grens van 25 meter van het Poezenloket vandaan.
Natuurlijk hield K. haar vanachter het raam van de redactie in de gaten voor het geval de Katzheimer opeens zou toeslaan en mevrouw Troy de weg naar huis niet meer zou kunnen terugvinden.
Maar T.T. verdween uit het zicht toen zij na de Poort linksaf sloeg. U kunt dat op bijgaande foto zien.

Nog geen vijf minuten later echter zagen wij mevrouw T. weer tevoorschijn komen. Nu liep zij een eindje verder de tuin in, richting de Poort naar Iwan's straat.
Maar zo ver weg ging zij gelukkig niet.










Blijkbaar kleefden er interessante of belangrijke geuren aan de kleine vlinderstruik voor het huis van het Hofblafbeest, want T. Troy stopte daar om de struik uitgebreid te besnuffelen en inspecteren. Wij kunnen daaruit met  een redelijke hoeveelheid aan zekerheid opmaken dat de neus van de oude dame nog uitstekend werkt.
Na een kleine twee minuten vond ze dat ze genoeg wist en kwam T.T. teruglopen, in de richting van de Poort naar de Katbladstraat dus.



Voor zij de Poort door drentelde, onderzocht mevrouw Troy nog even het stukje tuin aan de (voor ons) rechterkant van de Poort, maar daarmee was zij binnen de minuut klaar.
Op bijgaande foto ziet u hoe mevrouw Troy weer trefzeker op huus aankomt.
Wij kunnen u nog berichten dat Troy rechtstreeks naar de redactie terugkwam, min of meer op de automatische piloot dus, en wij waren erg verheugd over de feilloze werking daarvan.
T. Troy is bij elkaar ongeveer een kwartier van huis geweest (en daarmee bedoelen wij buiten de 10 meter-lijn), en dat is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Minder opmerkelijk was dat mevrouw T. na haar thuiskomst middels een hoop gekrijs een tweede ontbijt eiste, wat zij uiteraard van ons kreeg, al was het alleen maar om dat vreselijke geschreeuw te doen stoppen.