Zo gaat dat...

Dit is het slachtoffer. Hij miste een vleugel en dus nam mevrouw K. aan dat het beestje ten dode was opgeschreven, al probeerde het nog wel (vergeefs) op te stijgen.
Ach en wee...

En dit is de daderes. Zij had het vliegbeestje uit de lucht geplukt, thuisgebracht en verminkt.
Nu lag ze het beestje te bestuderen, vast van plan om toe te slaan wanneer het diertje het toch nog voor elkaar zou krijgen zich te verplaatsen.
Cera leek lui en ontspannen op haar zij te rusten, maar haar ogen lieten de arme libelle niet los.

Mevrouw K. greep in, want kon het niet langer aanzien. Zij zette haar gevoel uit en hielp het vliegbeestje snel uit zijn lijden.
Een gast, gezeten aan onze buitentafel, slaakte een kreet van afschuw en sloeg de handen voor de ogen. En onderwijl mompelde hij iets over het karma van mevrouw K.
Toen het glas echter weer werd bijgevuld met lichtgeel, geurend druivennat, was de libelle weer snel vergeten. Want zo gaat dat nu eenmaal: de natuur kent vele kanten.