Moeilijke tijden voor Japekoppie

Japekoppie:

Mevrouw K. is op dieet. Dat moet ze natuurlijk helemaal zelf weten en misschien is dat ook wel goed voor haar, maar het betekent wel dat de proeverijtjes niet meer zijn wat ze waren, en daar lijd ik zeer onder.

Natuurlijk mis ik nog het meest de Franse kaasjes, en dan vooral die lekkere rijpe, die vanzelf van het plankje aflopen als je ze niet snel genoeg opeet. En van mij mag er aan zo'n kaasje best een luchtje zitten, wat meestal aangeeft dat het betreffende stukje zuivel snel moet worden opgegeten, voordat het luchtje zelfs voor mijn neus te heftig wordt.
Maar behalve wat jonge, zachte geitenkaas komt er dus niks meer op tafel, en daar lijd ik erg onder.

Jawel, er wordt ook nog wel eens een blikje sardines opengetrokken, ook niet vies trouwens, maar het aantrekkelijke van een proeverijtje is natuurlijk altijd nog de diversiteit aan hapjes, de verrassing van een nog niet eerder genuttigd product uit een kruidige alpenweide of van schaapjes die voornamelijk walnoten op hun menu hebben staan, om het maar niet te hebben over een smakelijk harinkje dat werd opgevist uit verboden wateren.

Nee, voor die proeverijtjes van mevrouw K. loop ik niet zo warm meer en ik begin zowaar te verlangen naar de simpele boerenkool met worst, de intimiteit die op de redactie ontstaat als de regen en wind buiten tekeer gaan, de ramen weer dicht zijn en het luik - ook 's nachts - wordt afgesloten zodat het in- en uitgehuppel van mijn huisgenoten een halt wordt toegeroepen en we allemaal rustig slapen als het donker is en opstaan als het licht wordt. Want ik lijd namelijk nog het meest onder het gebrek aan regelmaat en structuur, die een lange zomer nu eenmaal met zich meebrengt.
En daar laat ik het even bij, voor nu althans.