(Geen) emigratie

Cera:
Nu kunnen ze wel van mij zeggen dat ik een lellebel ben omdat ik mij zo graag laat aaien door een ieder die ik daartoe kan overhalen (waar ik dan dus ook alles voor uit de kast trek), maar het is waarschijnlijk gewoon zo dat ik een moeilijke jeugd heb gehad en mijn aaibehoefte daardoor sterker is ontwikkeld dan die van mijn soortgenoten. Daarbij komt nog dat ik (ook zeer waarschijnlijk) iets via de genen heb meegekregen wat die behoefte nog eens aanwakkert, en ik vind eigenlijk niet dat je dat soort dingen moet tegenhouden of terugdringen, want dan krijg je (ik dus) onnatuurlijk gedrag en daar is niemand bij gebaat.
Wel, ik vind het dus jammer dat de gast van mevrouw K. weer is vertrokken, want ik kroop graag bij haar op schoot op bijvoorbeeld de momenten dat zij de krant zat te lezen of zat te kwebbelen met K., en dat laatste kwam vaak voor en kon uren duren. De betreffende gast nodigde mij trouwens nog uit om bij haar in Spanje te komen wonen, en daar voelde ik best wat voor totdat zij vertelde dat zij twee blafbeesten heeft, het daar in de zomer zomaar makkelijk elke dag boven de 35 graden komt en er geen naaste buren zijn bij wie je wat extra aaien kunt halen, zoals hier in de Katbladstraat. Nee, ook nauwelijks voorbijgangers dus, behalve dan af en toe wat enge, wilde beesten die behalve muizen en ander gespuis ook haarfabrieken op hun menu hebben staan. Maar verder zou ik natuurlijk mijn vrienden de Boez en Oscar missen, en dat weegt natuurlijk het zwaarst van alles.
Wel, ik heb dus uiteindelijk moeten besluiten om niet mee te gaan naar dat warme land, en gisteren, toen de zon opeens zo lekker scheen, wist ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik ben gewoon in de schaduw op onze buitentafel gaan liggen en heb gekeken hoe mevrouw K. aan het werk was in onze geveltuin, en toen merkte ik opeens dat ik me goed en tevreden voelde, dus eigenlijk was ik best blij dat ik besloten had niet te emigreren.
Uiteraard mis ik dat extra paar aaihanden wel heel erg, maar K. zegt dat we daar misschien iets op kunnen vinden, zoals bijvoorbeeld het plaatsen van een bord bij de buitentafel, waarop K. dan een tekst zal schrijven waaruit voorbijgangers kunnen begrijpen dat ik gratis te aaien en schoon van vacht ben, en er zelfs een kopje thee bij kan worden geserveerd. Alleen moet het dan niet regenen, anders kom ik niet aan mijn trekken want ik ga natuurlijk niet nat zitten worden voor die paar extra aaien. Dus dacht ik vanochtend weer dat ik misschien toch maar had moeten emigreren, maar daar is het nu te laat voor.