Japekoppie:
Ik dacht nog zo: We gaan een rustige zomer tegemoet na al dat getimmer aan de buitenkant van het huis. En dat had je me bovendien ook beloofd.
Maar nu is het weer raak. Ik kan niet eens een dutje doen op bed en voel me nergens veilig. Heb je gevoeld hoe het tocht daarboven? Ja, de anderen zijn ook al het huis uit gevlucht; Boez het dak op, Cera naar de Kroeg en mijn moeder (Troy - red.) zit onder de buitentafel. Ik wil niet naar buiten, ik wil bij jou zijn. Als je nou eens op je stoel gaat zitten, kom ik naast je, kun je me troosten en dan wachten we samen tot het allemaal over is. Ja, je bent me heel wat verschuldigd omdat je nu weer van die lui in ons huis hebt gelaten. Is het een idee om het kammetje even mee te nemen naar de stoel? Zullen we dan maar?
Wel, gelukkig is het inmiddels allemaal weer voorbij. De redactie heeft nieuwe schuiframen op de bovenverdieping. Was dat nodig? Ja. Het waren nog de originele ramen uit 1910, dus meer dan 100 jaar oud, en van schuiven was geen sprake meer. Bij een beetje harde wind gingen de ramen bovendien rammelen en dat slaapt niet zo lekker, heh? Vandaar dus.
Japekoppie ligt inmiddels weer op bed zijn zoveelste trauma te verwerken. Hij heeft gelukkig zijn ontbijt binnen kunnen houden....


Ach, arme zenuwpees.
BeantwoordenVerwijderen