Oscar mist zijn vriendje dus wel..... (1)

Toen wij met onze camera een rondje gingen lopen, was er aanvankelijk geen haarfabriek te bekennen. De Boez zat nog te kniezen op onze bovenverdieping, en waar de anderen allemaal uithingen wisten we niet.
Doch bij de Kruidentuin zagen wij Oscar op een wielhuis zitten. Hij zat wat naar de tuin te staren, maar toen hij zag dat onze fotograaf eraan kwam, verdween de apathie.

Wij werden hartelijk door de Os begroet; het was bijna aandoenlijk.
Mevrouw Katblad tenminste, had met hem te doen, want hij zag er eenzaam en verlaten uit. Dus eerst maar een flinke knuffel, heh Os?
Ja, dat vond ook hij een goed idee.
Daarna gingen we met de fotograaf de Kruidentuin in, want er moest wel nieuws verzameld worden voor in het Katblad, heh? Yes.

Wel, het eerste nieuws is dat Wamy in de Kruidentuin liep te zooien. Wij hebben hem sinds wij hem een paar dagen terug van mevrouw Katblad haar bed hebben afgejaagd (geen idee hoe hij daar was gekomen maar dus wel erg schokkend dat hij daar zomaar lag) niet meer bij het Poezenloket gezien - hij is vast diep beledigd, maar daar kunnen wij niets aan doen. Wamy had dan ook helemaal geen zin om te po(e)seren en bovendien, zo leek het, ook helemaal geen zin in Oscar. Dat kwam dan zeer goed uit want Oscar voelde dezelfde weerzin. Waarom? Wij weten het niet. In elk geval verliet Wamy de Kruidentuin en liep de Parallelstraat in.

Het tweede nieuws is dat Mini ook in de Kruidentuin was. Ze zat niet ver van de Gevaarlijke Weg te zitten, en keek zoals gewoonlijk weer erg boos. Graag hadden wij haar in actie gezien, maar het lijkt erop of Mini een beetje in het inzakken is. Is dat misschien het gevolg van haar sterilisatie? Of zit zij wellicht met een probleempje van psychische aard?
Nee, de fut lijkt er wel een beetje uit, en dat terwijl ze nog zo jong is, heh?
Wel, de Os trok zijn eigen plan.

Ja, Os wilde even de varens inspecteren. Erg dichtbij de Gevaarlijke Weg vonden wij, maar goed, zolang ze maar niet gaan oversteken, die haarfabrieken. Mini kwam eindelijk overeind en was nieuwsgierig genoeg om te willen weten wat de Os ging uitspoken. Dat gaf ons weer een beetje moed en vertrouwen in haar.

Echter, Oscar zat daar maar en deed helemaal niks behalve omkijken en Mini in de gaten houden.
Het was voor ons duidelijk dat Os zichzelf niet was. Hij had met zijn snuit in die varens moeten duiken. En verderop weer op moeten duiken met een verhaal over wat hij had gezien of geroken. Of zonder verhaal maar met een beetje meer enthousiasme en opwinding! Helaas, niets van dit alles. Os was beslist niet zichzelf, dat was duidelijk.

En toen Mini doorhad dat Os uiteindelijk toch helemaal niks van plan was, deed zij alsof zijzelf iets belangwekkend had opgemerkt tussen de struiken, een eindje verderop.
Zij strekte haar lijf helemaal uit, en zo konden wij zien dat ze best wel lang is, als ze dat wil. Ja, en een mooie markreeltekening heeft ze ook, maar dat wisten we al wel van een tijd geleden, toen zij nog graag voor de camera verscheen en ons zonder gêne haar operatiewond toonde.

Nu dus gunde ze ons nauwelijks een blik op haar prachtige figuurtje en dook de struiken in om ervoor te zorgen dat zij niet meer zichtbaar was. Wat een teleurstelling nu weer voor de fotograaf. Ja, want perfect licht, perfect haarfabriekje, maar geen bereidheid om zich uitgebreid te laten fotograferen.
We riepen Oscar tot de orde. Gaan we nog wat doen, Os? Stukje lopen? Ja, dat vond Os een goed idee gelukkig. Want je moet toch wat heh? Al is je allerbeste vriendje dus een soort van ziek thuis....

We liepen de Kruidentuin uit, maar op het laatste moment zagen wij nog een koppie tussen de struiken. Wie was dat nou weer?
Eerst dachten we aan Wamy, maar dat kon niet want die was vertrokken, toch? Bovendien was deze niet grijs maar zwart. Het kon ook de Boez niet zijn, want die lag zijn trauma thuis te verwerken. Maar wie dan wel?
Voordat dit ventje tussen de struiken verdween, kregen we hem nog even beter te zien en wij herkenden Lima. Tenminste, wij konden niemand anders bedenken (en moeten nog even navragen bij zijn mensen of het kan kloppen dat Lima daar was op dat tijdstip). Mevrouw Katblad vond op dat moment dat de wandeling niet verder kon doorgaan. Immers, als het Lima was tussen die struiken, moest de Os daar blijven om op zijn huisgenoot te passen. Want misschien was Lima (anders nooit zover van huis) wel bang of van streek, maar dan was Os er nog altijd om op hem te passen en bijstand te verlenen. Maar de fotograaf was het daar niet mee eens. Nee, Lima zou best zelf de weg naar huis terug kunnen vinden; hij was hier immers ook gekomen en bepaald niet achterlijk. Bovendien was Os vrij om te doen en laten wat hij wilde, en moest zijn eigen keuzes te maken, toch?
Dus de fotograaf liep toch de Parallelstraat in en de Os liep mee. Ongevraagd, want wij riepen hem niet. Os had zijn keuze gemaakt, zonder dwang of aandringen.

Mevrouw Katblad bleef eerst nog even dralen, maar liet zich toen overhalen door de fotograaf om mee te lopen. Oscar liep al vooruit, maar zijn staart bleef naar beneden en we hadden niet het idee dat hij nu zoveel plezier had in deze wandeling.
Afijn, daar konden wij verder niets aan doen dus.
En verderop in de straat zagen wij Wamy weer, vlak bij zijn huis. Hij zat daar onder een bankje, zag Oscar naderen en zijn oogjes gingen twinkelen. O jee, hij zou de Os toch niet willen gaan pesten?

Ja hoor, dat wou Wamy dus wel. Want terwijl onze junior-verslaggever even stond te snuffelen, werd hij van achteren aangevallen door de kleine pestkop. Die probeerde zijn nageltjes in de staart van de Os te slaan en haalde derhalve lekker uit.
Oscar had totaal geen zin in het geklier van Wamy. Hoe ging dit aflopen? Zou hier ruzie van komen? Vechten misschien zelfs? En wat ging er nog meer gebeuren tijdens deze wandeling?
U leest het in deel 2!

Os verveelt zich niet zonder Boez

Oscar moest zich lange tijd alleen vermaken, hoewel hij natuurlijk ook met andere (dan de Boez) haarfabrieken had kunnen spelen, maar dat wilde hij blijkbaar niet. Wij zagen hem diverse keren over onze pergola lopen, ja, ging er zelfs op zitten en probeerde bij ons naar binnen te kijken (onze ruiten zijn gelapt!), en tenslotte klom hij ook nog een paar keer in verschillende bomen. Welke reden hij daarvoor had weten wij niet, maar dat is ook niet belangrijk.
Natuurlijk had hij graag helemaal bovenin willen komen, maar daar een aantal bomen een paar maanden geleden flink zijn gesnoeid, waren er niet genoeg zij-takken waar hij zich aan kon ophijsen. Tenminste, niet bij deze boom (die bij ons aan de overkant van de straat staat).
Dus toen Os zo ongeveer ter hoogte van de dakgoot was, zag dat de eerste zijtak nog ver boven hem zat, besloot hij zich maar weer te laten zakken.

En dat deed hij vrij snel, want Os is een zeer geoefende klimmer en afdaler!
Als hij daar zo hangt, lijkt het net alsof hier van geen zwaartekracht sprake is, maar vergist u zich niet! Want zijn vlijmscherpe nageltjes doen het werk en gelukkig zit de bast van deze soort boom stevig rond de stam.

En tenslotte is het dan een kwestie van draaien en beheerst naar de grond springen.
Dat de bast van de boom evenwel behoorlijk nat en vies was geweest, zagen wij wat later o.a. op onze stenen kamervloer toen Os een brokje kwam halen. Maar ach, een kniesoor die daarop let, heh?

Wijs worden en leren.....

Gistermiddag.
De schrik zat er nog helemaal in bij de Boez (zie onze berichtgeving van zaterdag). Terwijl het toch prima weer was, ging de Boez niet naar buiten. Zijn vriendje Os was al een paar keer aan de deur geweest, mevrouw Katblad had de jongste reporter al enkele malen geroepen, maar toen er alsmaar geen respons kwam en ze uiteindelijk maar eens naar boven ging om te zien hoe het ventje het maakte, trof ze een compleet verslagen Boez aan.

Mevrouw Katblad vertelde de Boez dat zijn vriendje Oscar beneden op hem zat te wachten en met hem wilde spelen. Of hij nu echt niet naar beneden wilde komen? Nee, de Boez kroop liever weg onder een kussentje. Hij wilde nu even niets met de boze buitenwereld te maken hebben.

Ach, moesten wij hem nu dwingen om weer eens actief te worden?
Nee, daar doen wij niet aan. We besloten het ventje gewoon maar tot rust te laten komen. Aandringen had geen zin, hij moest immers alle gebeurtenissen in de Kruidentuin verwerken, heh? En blijkbaar was hij daar nog niet klaar mee. Nee, Os moest zich maar alleen vermaken of even een ander vriendje zoeken voor vandaag. Mevrouw Katblad gaf de Boez nog een flinke knuffel en sprak hem bemoedigend toe. Of dat heeft geholpen weten wij niet, maar in elk geval is onze jongste reporter later op de dag toch nog naar buiten gegaan. Tja, alles heeft z'n tijd nodig, heh? En als je nog jong bent en zo vol vertrouwen, moet je door schade en schande wijs worden. En dus leren. Heel veel leren.....

Cera durfde niet mee

Toen de fotograaf terugkwam van een bezoekje aan het Hof, lag Cera bij de Poort te wachten. Nee, zij durft alleen maar in het gezelschap van de Boez en Os in de Hoftuin te komen, omdat de bewoners/haarfabrieken aldaar niet van vreemdelingen houden en Cera altijd op wrede wijze uitzetten. Wat wij met wreed bedoelen? Wel, wat dacht u van meppen, slaan, bijten en uitschelden? Ja, zo erg is het! En omdat Cera altijd haar angst toont, wordt zij dus als eerste gegrepen of opgejaagd. En allemaal doen ze daaraan mee, heh? Behalve Bohr dan, want zij is niet van de partij Hof is Vol. Maar goed, omdat Panda en Rooie Gijs in de Hoftuin rondhingen, had Cera dus besloten om niet mee door de Poort te gaan. En was ze blijven wachten op de terugkomst van de fotograaf. En vandaar dus deze foto, waarop ze ligt te rollen tussen de blaadjes. Ja, Cera is een lieve meid en zou niet gemept mogen worden. Helaas hebben wij daar, als redactie, helaas niets over te zeggen....

Panda over Hof is Vol

Panda:
Zo mevrouw Katblad, daar bent u dus weer eens. En nog wel met die Verkenner A van u. Nee, ik had liever niet dat hij hier was, maar erg veel kwaad doet hij ook niet, wel?

Ja, blijft netjes op de paden en wroet niet tussen mijn planten. Doet ook zijn behoefte nergens. Tenminste, dat heb ik nog nooit geconstateerd.
En toch voelt het voor mij niet goed. Zijn aanwezigheid hier dus, heh? Het is tenslotte mijn gebied hier en niet het zijne. In feite is hij dus gewoon een vreemdeling, al ken ik hem wel omdat ik hem al vaker heb gezien. En u weet bij welke partij ik ben, toch? Die van Rooie Gijs inderdaad, Hof is Vol dus. En niemand kan ontkennen dat het hier behoorlijk vol is, heh? Vijf haarfabrieken die deze tuin moeten delen! Vandaar dat er geen vreemden meer bij mogen. Ook niet op bezoek nee, want voor je het weet stelen ze hier de boel leeg of erger. Kijk, dat bedoel ik dus! Ja, draait u zich maar om dan ziet u wat ik zie.

Wel? Ziet u wat hij doet, die Japekoppie van u? Hij snuffelt aan een fietswieltas terwijl hij daar niks te maken heeft. Die tas is niet van hem dus moet hij er afblijven. Of hij had tenminste toestemming moeten vragen aan mij. Om te snuffelen, ja. Nee, die toestemming had ik natuurlijk niet gegeven.
Zo gaat dat dus met vreemdelingen. Eerst denk je dat ze geen kwaad in de zin hebben, dan staan ze opeens ongevraagd aan tassen te snuffelen. Straks sproeit hij er ook nog tegenaan en dat hebben wij zijn lucht hier hangen. Vreemdelingenlucht inderdaad. En daar krijg ik het dus op mijn zenuwen van. Snapt u het nu een beetje?
Dan lijkt het me een goed idee wanneer u uw Verkenner weer meeneemt, ons Hof uit. Voordat hij gaat sproeien, heh? Nee, het moet niet gekker worden. Veel te vol hier, ja.

Bel zorgt voor onrust (2)

Wat vooraf ging:
Bel de Franskat was in de Katbladstraat op zoek naar slachtoffers (omdat hij nu eenmaal de Schrik van de Buurt - SvdB - is), Zwarte Gijs en Kaija waren reeds voor hem gevlucht maar de Boez was nog ergens daarbuiten. Omdat wij ons zorgen maakten om zijn welzijn, gingen we naar Boez op zoek. Twee haarfabrieken gingen met ons mee: Japekoppie en Oscar; de dames zagen af van een zoekpartij terwijl Bel rondliep en de buurt onveilig maakte.
Natuurlijk was Japekop erg gedreven en nam zijn taak serieus op, typisch gedrag van een echte Verkenner A. Hij was dan ook erg voorzichtig en bestudeerde elke doorgang (Steeg) zorgvuldig voordat hij erdoor liep.

En Oscar deed erg onwennig. Natuurlijk is hij eraan gewend om met de Boez op stap te zijn en onderweg te dollen. Maar dit was geen plezierrondje, en de ernst van Japekop sloeg op hem over. Bovendien moesten wij de Boez vinden nu Bel daar een partijtje gevaarlijk liep te wezen!
Wij kwamen de Franskat overigens niet tegen, maar de Boez vonden wij dus ook niet! Mevrouw Katblad riep alsmaar zijn naam, maar het zwart-witte koppie dook nergens op.

Wij liepen twee rondjes: Kruidentuin, Parallelstraat, Steeg van Storm, Katbladstraat, Hoftuin en weer Kruidentuin. Maar geen Boez te vinden. Tussendoor gingen we ook nog langs de redactie om te zien of de Boez misschien ondertussen was thuisgekomen, maar niet dus. Oscar wist het ook niet meer. Nog één keer naar de Kruidentuin dan maar? Onder het mom van: je weet maar nooit?

Wel, in de Kruidentuin zou Boez zich zeker niet ophouden want inmiddels waren daar zo'n 15-tal gemeentemannen bezig om met prikkers stukken papier uit de planten te halen en blikjes te verwijderen. Op zich een goede zaak, want wij ergerden ons al langer aan die zooi in de tuin. Doch we konden ons niet voorstellen dat de Boez daar, terwijl die mannen druk bezig waren en daarbij nogal tekeer gingen en dus behoorlijk geluid maakten, nog zou zitten. Onze jongste reporter is namelijk niet zo op vreemde mensen en bovendien heeft hij dan ook nog een sterke voorkeur voor vrouw-mensen (zij-mensen dus, heh?). Japekoppie ging direct al terug (via de Parallelstraat) naar huis; ook hij zag die mannen niet zo zitten.
Mevrouw Katblad wilde eveneens van de Kruidentuin weglopen, maar Oscar weigerde mee te gaan. Hij sprong tussen de struiken en bleef daar wat zitten zooien. Mevrouw Katblad wilde reeds Os vermanen, want zeg nou zelf, wie gaat er zitten zooien als zijn vriendje wellicht ergens in problemen verkeerde?
Wij hadden echter meer vertrouwen in de Os moeten hebben. Want wat gebeurde er? Lees gerust verder.....

De mannen met prikkers trokken zich langzaam terug uit de Kruidentuin en liepen de Katbladstraat in.
Toen opeens, vlak naast de Os en dus ook mevrouw Katblad, sprong de Boez uit de struiken tevoorschijn met een staart die het qua formaat nog zou winnen van de grootste plumeau bij Blokker te koop. Alsof de duvel hem op de hielen zat, rende Boez langs ons heen de Parallelstraat door, en in de verte zagen wij hem verdwijnen in de Steeg van Storm. Op weg naar de redactie natuurlijk, heh?
Ons kleine ventje had zich minstens een half uur verstopt tussen de struiken terwijl die mannen daar bezig waren. En daarvóór had hij zich waarschijnlijk verscholen gehouden voor de Schrik van de Buurt. Wat moest hij bang zijn geweest! De ene dreiging na de andere! Arm ventje.....
We liepen snel naar de redactie terug. Japekop zat voor het huis met een blik van "ik wist het wel", maar mevrouw Katblad was vooral benieuwd naar de emotionele toestand van de Boez, dus stapte ze snel naar binnen.

De Boez kwam van boven. Hij leek al een beetje gekalmeerd, maar niets was minder waar. Hij wilde zich beslist niet laten aaien of troosten, want de zenuwen gierden nog door zijn keel en daarom ging hij zich midden in de kamer uitgebreid en haastig zitten wassen. Oscar, die natuurlijk met ons mee naar binnen was gekomen, zag dat zijn vriendje nu eerst moest bijkomen van alle verschrikkingen en trok zich discreet terug, dat wil zeggen dat hij maar weer naar buiten ging.
Het duurde nog een tijdje voordat de Boez ook weer de straat op durfde. En wij hopen dat hij geen trauma'tje heeft opgelopen van zijn hachelijk avontuur!

Oude dames val je niet lastig

Oscar was een verkenningsrondje aan het maken met de fotograaf, zag een mooi bromwiel staan en sprong erop. Wat hij niet in de gaten had gehad was dat Luna bovenop het zadel lag. Hij schrok zich derhalve een hoedje toen hij opeens haar zwaaiende staart in de smiezen kreeg (oeps, vergissing!). En Luna, die een parkeervergunning heeft voor alle voertuigen in de Parallelstraat, schrok op haar beurt weer van de Os. En nee, hij mocht niet blijven natuurlijk! Dat maakte ze hem met wat gegrom en een paar boze blikken goed duidelijk.

Os sprong dus maar weer van het bromwiel af (want hij maakt nooit ruzie met oude dames en zeker niet in vreemd gebied), en terwijl hij doorliep, volgde Luna hem met haar ogen om er zeker van te zijn dat hij niet zou terugkeren. Iets verderop lag trouwens nog een oude dame. Ook een exemplaar dat liever met rust gelaten wordt, en dat maakte ze ons duidelijk door ons compleet te negeren. Mevrouw Katblad sprak haar vriendelijk aan, maar Poekie deed alsof we lucht waren en draaide haar koppie om. Oscar deed niet eens een poging om haar aandacht te vangen; hij liep al een eind verder. Ja, Oscar is een verstandige jongen - hij weet dat je een oude dame niet dient lastig te vallen!

Bevorderd!

Wegens zijn grote inzet en verdiensten, hebben wij besloten Oscar te promoveren tot Junior Verslaggever van Het Leidsch Katblad. Vervolgens hebben we (om gezeur van onze lezers te voorkomen) de Boez eveneens bevorderd, maar wel onder de voorwaarde dat hij vanaf nu voor meer nieuws moet gaan zorgen. Hij kan dat wat ons betreft samen met Oscar doen, maar dat moeten ze samen dan maar uitzoeken.
De beloning (in natura) zal helaas (crisis) niet verhoogd kunnen worden, dus worden er zeker geen extra snoepies uitgedeeld. Doch een paar aaien meer zal ook wel op prijs gesteld worden, nemen wij aan.
In verband met de gezondheid en conditie van beide Junior Verslaggevers en om scheve gezichten te voorkomen, verzoeken wij u geen geschenken te sturen in de vorm van voedsel of snacks.
Tot zover dit bijzondere en belangrijke nieuws van onze redactie.
De hoofdredacteur.

Bel zorgt voor onrust (1)

Tot onze grote verbazing zagen wij gisteren Kaija voorbij komen. Ja, verbaasd, want normaal gesproken zit zij toch voornamelijk frisse lucht te snuiven voor haar voordeur op het bankje, of een paar stappen verderop op een tuinstoel. Zelfs in haar eigen tuin (de Kruidentuin) scharrelt zij nog nauwelijks rond. Maar nu was ze dus helemaal de Katbladstraat doorgelopen en zat even uit te rusten, niet ver van de Steeg van Storm vandaan. Toen wij deze foto bij verrassing van haar namen, voelde zij zich duidelijk betrapt. Wij vroegen haar waar zij van plan was heen te gaan, maar Kaija wilde geen antwoord geven.

In plaats daarvan stak zij snel de straat over om achter een wielhuis te verdwijnen. Wij overwogen nog een momentje om te gaan kijken wat zij daar ging doen of al deed, toen opeens een andere haarfabriek aan kwam rennen.

Het was Zwarte Gijs, hij kwam uit de richting van de Kruidentuin en liep in hoog tempo naar zijn huis toe. Wij zetten de achtervolging in en zagen Gijs nog net op zijn balkon klimmen, alwaar de deuren voor hem werden geopend zodat hij naar binnen kon.
Toen wij terugkeerden bij het wielhuis waar kort daarvoor Kaija achter was gedoken, zagen wij niets meer. En dat kon alleen maar betekenen dat Kaija had besloten naar haar tuin terug te keren.
Was zij misschien in eerste instantie uit haar tuin verjaagd door Zwarte Gijs en daarom maar de Katbladstraat in gelopen? Of was het alleen maar toeval dat het pad van deze twee zich bijna gekruist had? En waarom trouwens had Zwarte Gijs zo'n haast gehad? Wat gebeurde hier eigenlijk allemaal? Even later zouden wij het aan de weet komen.

Want opeens dook Bel de Franskat op. Nee, het kon niet anders of hij had ervoor gezorgd dat Kaija en Zwarte Gijs in de war waren geraakt en zich niet aan hun vaste routes hadden gehouden. Nu stond Bel daar, en speurde de straat af. Waar waren zijn slachtoffers gebleven? Hij was nog lang niet klaar met zijn pesterijen, dat was ons wel duidelijk.

Hij keek de fotograaf namelijk zeer brutaal aan, en dat zegt genoeg.
Maar Bel bleef niet al te lang dralen. Toen hij geen andere haarfabrieken in de Katbladstraat zag, rende hij de Steeg van Storm in om de Parallelstraat onveilig te gaan maken. Gelukkig wisten wij dat onze reporters allemaal veilig thuis waren en hun middagdutje lagen te doen. Tenminste, dat dachten we. Want toen we thuis kwamen, konden wij de Boez nergens ontdekken. Natuurlijk werd mevrouw Katblad direct ongerust. Ja, met Bel op straat weet je maar nooit! Dus geen koffie dit keer, maar onmiddellijk weer de straat op om de Boez te gaan zoeken, heh? Hij zou toch niet in moeilijkheden verkeren?
(Wordt vervolgd...)

De schuld van de Boez

Onze Boezelmans was weer eens clandestien op het aanrecht geklommen vanwege een noodsituatie. Ja, want onze koepel werd opeens verduisterd en dat is een zeer spannend en intrigerend gebeuren, dient derhalve ook gelijk en zonder dralen bestudeerd te worden door onze jongste reporter. Daarbij komt dat mevrouw Katblad niet van een donkere keuken houdt, dus een reden temeer om de oorzaak daarvan te achterhalen.

Wel, mevrouw Katblad had uiteraard allang in de gaten wie de verduistering veroorzaakte, want zij had het geplof gehoord van een springende haarfabriek. En eigenlijk had zij helemaal geen zin om naar boven te gaan om daar het slaapkamerraam voor Japekoppie te openen - want die was het natuurlijk -; hij liet zich alsmaar neerploffen op de koepel om duidelijk te maken dat hij boven binnen moest worden gelaten, dus geen zin had om om te lopen naar de voorkant van het redactiepand.

En inderdaad, wij hoefden niet eens omhoog te kijken; wij zagen alles wat er te zien was al in de ogen van de Boez! Jazeker, bovenop zijn pupillen een helder vlakje met een donker propje in het midden.

Duidelijk een haarfabriek, en geen ander heeft zo'n lange staart als onze Verkenner A!

Mevrouw Katblad ging gewoon door met waarmee ze al eerder bezig was (koffie zetten), en ondertussen hoorden wij nog een plof en bleef de Boez naar boven zitten staren op dat aanrecht, terwijl hij normaal gesproken op dit moment om een snoepie had moeten bedelen. Zo kon mevrouw K. toch niet van haar kopje koffie gaan genieten? Dus toch naar boven dan maar? Ja.....

Een hevig verontwaardigde Japekop troffen wij daarboven aan. Het had al veel te lang geduurd naar zijn zin en hij voelde zich ernstig verwaarloosd en genegeerd, iets wat een Verkenner A niet mag overkomen, heh? Nee, nooit! Dus nu dat raam open, en een beetje gauw ook!

Ach, nog meer tegenslag: Cera was meegekomen naar boven om Japekop met gepaste eer te verwelkomen, maar nu zat ze dus wel in de weg in dat smalle raam, de zoveelste tegenvaller voor Japekop. Ja, want hij wilde maar één ding, en dat was zo snel mogelijk naar binnen om aldaar iets zeer belangrijks te doen. Hij had dus haast en zag zijn weg versperd. Oh, wat een ellende.

Gelukkig werd het probleem opgelost doordat Cera het dak op sprong. En zo kon Japekop dus eindelijk naar binnen om zijn belangrijke zaken af te wikkelen. Cera besloot een kleine dakinspectie te gaan uitvoeren en dus lieten wij het raam maar open. Natuurlijk sprong de Boez even later ook het dak op, kwam mevrouw Troy zich er ook nog tegenaan bemoeien, keerde Japekop eveneens terug om de anderen op zijn dak in de gaten te houden, en zo konden wij nog lange tijd genieten van het heerlijke geluid van het naar binnen en buiten springen van meerdere haarfabrieken, dus het daarmee gepaard gaande, voortdurende geplof. Zo zie je maar: één verkeerde beslissing uit mededogen, en je wordt afgestraft door die harige mormels. Allemaal de schuld van de Boez, heh? Van die grote ogen van hem, ja.....

Erg bijdehand(poot)

Gisteren stond Oscar bij ons op de sofa stampij te maken. Ja, hij was aan het mekkeren om ons duidelijk te maken dat er iets behoorlijk mis was. Nee, er waren overal nog genoeg brokjes om te jatten, dus dat was het niet. Bovendien hoef je daarvoor niet bovenop de bank te klimmen, dat slaat nergens op. Het moest dus met de bank zelf te maken hebben.
Gelukkig begreep mevrouw Katblad al snel wat eraan scheelde. Jawel, de kussentjes lagen verkeerd. Te hoog opgestapeld zodat Os er niet op kon liggen. Natuurlijk werden de kussentjes gauw op de juiste manier gedrapeerd, zoals op de foto dus, en toen hield het geklaag op.

Jazeker, onze gast had het zo helemaal naar zijn zin, want lekker dicht bij de verwarming heh? Dat was ook wel nodig, want vlak daarvoor zagen we Os buiten weer met 1 voorpoot in de waterkuip hangen, helemaal tot aan zijn oksel in het water dus, en dat moet heel erg koud zijn geweest. Maar goed, dat doet hij helemaal zelf en over de gevolgen daarvan moet hij dan ook niet klagen, wel?

Maar blijkbaar had Os ook koude achterpoten, en vandaar dat hij deze tegen de radiator hield gedrukt. Nou, zo is het wel om uit te houden, heh Os?

Oscar vertrok trouwens na een kwartiertje alweer. We denken dat hij toen voldoende was opgewarmd en weer zin had in een frisse neus. Of misschien had hij wel trek in brokjes met een andere smaak en ging hij naar Charli's huis, want daar schijnt hij ook regelmatig te komen schooieren. En daar hebben ze nog vloerverwarming ook! Ja, die Os bekijkt het wel; het is een bijdehand ventje!

Onrust voor Bohr

Bohr keek gisteren niet zo blij toen wij met de Boez in de Hoftuin kwamen. Niet dat zij zich door onze reporter bedreigd voelt, maar ze geeft er de voorkeur aan om niet lastiggevallen te worden als zij wat zit te mijmeren op het bankje voor haar huis.
Nu is het natuurlijk wel de vraag of er op dit moment sprake was van lastigvallen. Laten wij de situatie eens nader bekijken.

De Boez was inderdaad wel erg dichtbij gekomen, wellicht zelfs wel irritant dichtbij. Hij kwam namelijk zo ongeveer onder het bankje zitten, en wij kunnen ons voorstellen dat dat Bohr geen prettig gevoel gaf. Nee, mevrouw Katblad zou dat ook niet willen (dat er iemand onder haar bank zat), en dus had zij met Bohr te doen. Vandaar ook dat zij de reporter opdroeg zich te verplaatsen - ze zag sowieso niet in wat het nut was van daar te blijven zitten. Wij waren aan het verkennen toch? En dit was luieren, iets heel anders dus. Kom op Boez! Wegwezen daar!

De oproep werd echter niet begrepen. Nee, Boez zag niet in wat zijn zitten op die plek nou voor kwaad kon, en Bohr keek met een blik van "Zo erg is het nou ook weer niet!"
Hadden wij de situatie nu helemaal verkeerd ingeschat dan?
Zochten wij spijkers op laag water?
In elk geval kwam de oplossing van een heel andere kant.

Het was de Os die daar kwam aankuieren. En dus was de Boez in één klap Bohr vergeten, en ook (denken wij) waarom hij daar onder dat bankje was gaan zitten. Oscar moest begroet worden en dat gaat nu eenmaal voor alles. Of Os nu wel behoefte had aan een begroeting van Boez, dat is weer een andere vraag. Ze hadden elkaar namelijk nog niet zo lang daarvoor gezien, heh? En je kunt het ook overdrijven, dat vriendjes-gedoe. Te klef, ja.
Wel, Bohr werd tenminste weer met rust gelaten, en dat kwam haar erg goed uit.
Zo zie je maar weer. Dus.

Laatste nieuws over Poezenloket

Mevrouw Troy heeft zich gisteren toch even buiten gewaagd. Waarschijnlijk had zij een onweerstaanbare groenbehoefte, want ze stevende doelbewust op de sprietenplant af en ging daar de bladpunten van verwijderen, die zij even later op de drempel van de voordeur weer uit haar keeltje tevoorschijn toverde.
Mevrouw T. heeft zich verder niet uitgelaten over de gebrekkige toestand van het Poezenloket maar wendde wel haar kop af bij het passeren daarvan. Gezien het natte weer kunnen wij haar helaas geen enkele belofte doen inzake het volledig herstel van het loket en de terugplaatsing van tafeltje en planten (de kozijnen dienen namelijk nog te worden afgekit en wij blijven niet aan het sjouwen met zware kuipen etc. voordat dat is gebeurd). Gelukkig regent het nu weer, dus T.T. had sowieso niet buiten kunnen zitten zonder haar vacht droog te houden. Mevrouw Troy trekt zich derhalve bijna de ganse dag terug op de bovenverdieping en laat zich pas zien wanneer ze de voerbakjes hoort rammelen of haar biologische klok haar waarschuwt dat diezelfde bakjes nodig moéten gaan rammelen. Tot zover het laatste nieuws over het Poezenloket en onze receptioniste.

Etenstijd en vuilniszakken

Gisteravond waren wij nog laat op straat. Dat kwam doordat Cera niet voor het avondeten was thuisgekomen en wij op zoek gingen naar haar. Want wij sluiten de tent dus niet eerder tot alles binnen is heh? Juist ja.
Wel, tijdens onze zoektocht zagen wij opeens twee lichtjes bij een vuilniszak. En u raadt het vast al.

Inderdaad, het was Wamy. Zogenaamd weer sluitingen van de zakken aan het controleren, maar wij zagen heus wel dat er weer een gat in de zak was gevreten.
Iets verderop liep ook nog een zwart haarfabriekje, maar wij konden niet goed zien wie dat was. Ook tussen de vuilniszakken bezig dus.....
Wel, we hadden sowieso geen tijd om ons bezig te houden met vuilnisdieven, dus gingen we verder op zoek naar Cera. En we riepen haar naam op het Zooiplein. Nu was het een kwestie van wachten.

En ja hoor, even later verscheen de stoute meid op het garagedak. Deed ook nog alsof ze helemaal van niets wist, nooit gehoord van etenstijden of reageren op het roepen van mevrouw Katblad. Ja, nu toevallig wel maar eerder op de avond dus niet.
Wel meisje, wat dacht je ervan? Kom je nog van dat dak af of hoe zit het?

Nou, dat naar beneden komen is niet altijd even makkelijk. Je moet namelijk eerst kijken of de container er wel staat, anders is het te diep. Dan moet je je er ook nog van verzekeren dat de container niet open staat, anders spring je in de kapotte tl-buizen en ook dat is niet fijn.
Als alles met betrekking tot die container in orde is bevonden, moet je ook nog zoeken naar de perfecte plek, en dat weer in verband met de afsprong.

Ah, daar dus.
Mevrouw Katblad wacht rustig af, want de sprong vergt een goede berekening en dus concentratie, en dan ga je niet staan roepen of gillen, wel?

Maar goed, Cera kwam dus weer veilig naar beneden (met het bekende BOING-geluid toen zij op de container sprong) en even later kon de deur van de redactie op het nachtslot. Natuurlijk vonden de andere drie haarfabrieken dat ook zij nog recht hadden op een kleine versnapering voor het slapen gaan, een zogenaamde tweede ronde dus. In vredesnaam dan maar heh?
En nou nog dat gedonder met die klok a.s. weekend. Hoe zullen we dat nu deze keer weer aanpakken? Want mevrouw Katblad is toch echt niet van plan om om 6 uur op te staan! Stel je voor....